9 Κορυφές βουνών σε 18 ημέρες με ποδήλατο και σκι

Γνωρίστε το περιπετειώδες δίδυμο, Μανώλη και Ανδρέα μέσα από το project τους "Wonderlust ski-bike journey".

Ένα ακόμη άρθρο από τη σειρά «Chasing the Greek Adventure», όπως παρουσιάζεται στο διαδικτυακό τόπο της Redbull, με την επιμέλεια της WayOut Adventures.

Ο Μανώλης Αρμουτάκης άφησε την πρωτεύουσα και τα τελευταία 10 χρόνια κατοικεί στην όμορφη Κρήτη. Στο επάγγελμα είναι κινηματογραφιστής με εξειδίκευση στο filming και την παραγωγή ταινιών και video με θέμα τα extreme sports με έμφαση στο downhill, το ορειβατικό σκι και την αναρρίχηση. Ο Μανώλης είναι αθλητής αναρρίχησης βράχου, ορεινού τρεξίματος, ορειβασίας και παγοαναρρίχησης, ορειβατικού σκι και freeride ποδηλάτου βουνού. Τέλος, στον υδάτινο κόσμο είναι αθλητής S.U.P. στην ομάδα Chania Surf Club και κολυμβητής ανοιχτής θάλασσας.

Ο Αντρέας Γρίβας σπούδασε φυσικοθεραπεία και κινέζικη ιατρική (βελονισμό) στην Αθήνα. Από πολύ μικρή ηλικία ξεκίνησε στίβο, αλλά πολύ σύντομα η ποδηλασία του έκλεψε την καρδιά. Πρώτα mountain, μετά πίστα, μετά δρόμο και τέλος downhill στην αναζήτηση περισσότερης αδρεναλίνης. Παράλληλα με το downhill άρχισε και άλλες outdoor δραστηριότητες όπως η χειμερινή αναρρίχηση ,η ορειβασία, το snowboarding , το παραπέντε, η αναρρίχηση βράχου και τα ποδηλατικά πολυήμερα ταξίδια. Μετά από ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα που παραλίγο να του στερήσει το πόδι του για πάντα, αφοσιώθηκε στο τρίαθλο και συμμετείχε με μεγάλη επιτυχία σε έναν από τους πιο απαιτητικούς αγώνες παγκοσμίως, το Ironman.

Ποιος από τους δύο σας είχε την ιδέα του project "Wonderlust ski-bike journey" και πως σας δημιουργήθηκε αυτή η ιδέα;

Είναι λίγο αστεία η ιστορία γιατί και οι δυο θέλαμε να κάνουμε ένα τέτοιο εγχείρημα αλλά χωρίς να γνωριζόμαστε. Περιγράφοντας σε έναν φίλο μου το τι έχω στο μυαλό μου να κάνω μου είπε ότι ένας φίλος, ο Αντρέας θέλει να κάνει το ίδιο. Έτσι κοινοί γνωστοί, μας έφεραν σε επαφή λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Μετά από πολλές μέρες παρέας στο βουνό αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε το ταξίδι... Η ιδέα ήταν απλή, πηγαίνεις από βουνό σε βουνό μόνο με τις δικές σου δυνάμεις. Στο εξωτερικό έχει ξαναγίνει, στην Ελλάδα ποτέ.

Ποια ήταν τα μέρη και τα βουνά που διασχίσατε στο 20ήμερο αυτό ταξίδι; Ποιο ήταν το μέρος που σας κέρδισε περισσότερο και γιατί;

Ξεκινήσαμε από Τιθορέα με τα ποδήλατα και ανεβήκαμε από Φτερόλακκα στα Κελάρια στο χιονοδρομικό όπου και αφήσαμε τα ποδήλατα. Μετά από μια μικρή πορεία καταλήξαμε στο καταφύγιο Μ. Δέφνερ. Την επόμενη το πρωί και με πολύ άσχημο καιρό ανεβήκαμε Λιάκουρα για τη πρώτη ανάβαση, πάντα με τα ορειβατικά σκι στα πόδια μας, και επιστρέψαμε απόγευμα πίσω στο καταφύγιο. Τη μέρα που ακολούθησε αναχωρήσαμε για Γκιώνα και το χωριό Καλοσκοπή. Στο ίδιο μοτίβο το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε για τη κορυφή της Γκιώνας με τα ορειβατικά όπου δεν καταφέραμε να φτάσουμε λόγω κακοκαιρίας. Γυρίσαμε στο χωριό λούτσα από τη βροχή, πέσαμε για ύπνο στη σκηνή που την είχαμε στημένη στη πλατεία του χωριού κάτω από ένα υπόστεγο και την επόμενη το πρωί φύγαμε για Βαρδούσια και το χωριό Αθανάσιος Διάκος.

Έτσι το ταξίδι συνεχίστηκε από τα Βαρδούσια στο Βελούχι, τα Άγραφα, τα Τζουμέρκα, τη Τύμφη, το Σμόλικα και καταλήξαμε στο Γράμμο και έπειτα στη Καστοριά όπου και φορτώσαμε τα ποδήλατα στο ΚΤΕΛ για Θεσσαλονίκη και μετά στο τρένο για Αθήνα. Όλα τα μέρη γενικά ήταν απίστευτα όμορφα και ξεχωριστά. Δε νομίζω ότι μας κέρδισε κάποιο πιο πολύ.

Πάντως όσο πλησιάζαμε στα βόρεια, Σμόλικα - Γράμμο, τα βουνά γίνονταν ολοένα και πιο άγρια σε τερέν και ομορφιά.

Πείτε μας για την πιο δύσκολη - επικίνδυνη στιγμή που ζήσατε στο ταξίδι αυτό.

Η πιο δύσκολη στιγμή νομίζω ποδηλατικά ήταν η τελική ανάβαση στο Βελούχι. Μετά από 90km ποδήλατο με 2500 μέτρα υψομετρικής και 80kg συνολικό φορτίο στα πόδια μας σε χιόνι έως και μισό μέτρο, χρειάστηκε να σταματήσουμε, εκτάκτως την πορεία μας 5χλμ πριν την προγραμματισμένη μας στάση. Στο βουνό η πιο δύσκολη στιγμή ίσως ήταν στο Σμόλικα όπου καταφέραμε να ανέβουμε μέσα σε χιονοθύελλα αλλά ακόμη και με το GPS δυσκολευτήκαμε στην επιστροφή προς το Βαθύλακκο να βρούμε το σημείο εισόδου. Ο αέρας είχε σχηματίσει μεγάλα φρύδια στη πλαγιά που θέλαμε να μπούμε και είχε μαζέψει και μισό μέτρο πούδρα σε αρκετά μεγάλη κλίση όπου σε συνδυασμό με την πυκνή ομίχλη (whiteout) και τη πυκνή χιονόπτωση έκανε αδύνατη τη κατάβαση με τα πέδιλα και το splitboard με αποτέλεσμα να μας αναγκάσει να κατέβουμε όλη την απότομη πλαγιά με τα πόδια και ενώ ο κίνδυνος χιονοστιβάδας ήταν μεγάλος.

Πόσων "αστέρων" ήταν οι διανυκτερεύσεις σας στο βουνό;

Οι διανυκτερεύσεις μας ήταν εκατομμυρίων αστέρων καθώς η ύπαιθρος ήταν το βασικό μας "κρεβάτι". Γενικά από ύπνο τα πήγαμε καλά. Με σκηνές και sleeping bags μείναμε κάτω από υπόστεγα, μέσα σε καταφύγια, σε κυνηγετικό περίπτερο στα Άγραφα, κάτω από τη πέργκολα μιας ταβέρνας στις Πηγές της Άρτας, σε σχολεία στον Αθανάσιο Διάκο και στο Βουλγαρέλι στα Τζουμέρκα, σε δυο λιβαδάκια στο Βελούχι, σε μια καλύβα ξύλινη στη Τύμφη ψηλά κάτω από τις κορυφές και γενικά όπου βρίσκαμε να στήσουμε ή να "χωθούμε". Ίσως το πιο ξεχωριστό μέρος ήταν η καλύβα στη Τύμφη και το 2ο λιβάδακι στο Βελούχι.

Πόσες φορές αναμετρηθήκατε με τα όρια σας αλλά δεν κάνατε πίσω;

Η αναμέτρηση με τα όρια μας ήταν καθημερινή μιας και το πρόγραμμα μας ήταν πολύ κουραστικό. Μια μέρα σκι, μια μέρα ποδήλατο και εναλλάξ. 9 βουνά σε 18 ημέρες ωστόσο η μεγαλύτερη αναμέτρηση ήταν με την ψυχολογική μας αντοχή κυρίως τις πρώτες μέρες. Πολλές φορές σκέφτεσαι να στρίψεις το τιμόνι να γυρίσεις αλλά βλέποντας το επόμενο βουνό τα ξεχνούσες όλα. Μετά τις πρώτες 5 - 6 μέρες απλά πήγαινες και δε σε ένοιαζε, ξέραμε τι μας περίμενε και η σκέψη και μόνο ότι την επόμενη θα "σκιάρεις" σε ένα διαφορετικό βουνό σε γέμιζε ενέργεια και θέληση να συνεχίσεις. Έτσι απλά για να πας να δεις τη θέα από τη κορυφή.

Λένε πως όταν πια έχεις φτάσει στην κορυφή ενός βουνού τότε μόνο καταλαβαίνεις πόσο χαμηλό ήταν. Ποιο ήταν το δικό σας συναίσθημα αγγίζοντας 9 κορυφές;

Γενικά και οι δυο μας είχαμε ανέβει στο παρελθόν σχεδόν σε όλες τις κορυφές που είχαμε ως στόχο. Αυτή τη φορά, δεν ανεβήκαμε σε όλες λόγω των δύσκολων καιρικών συνθηκών. Ωστόσο, μόνο η αίσθηση της ανάβασης με όλη την κούραση και την προσπάθεια που αυτή έκρυβε καθώς και η κατάβαση με το απόλυτο αίσθημα ελευθερίας που απλόχερα μας χάρισε είναι αυτό που μας γέμιζε ακόμη και να μην καταφέρναμε να αγγίξουμε κορυφή. Σημασία είχε το ότι υπήρχαμε μέσα στη φύση, στο βουνό, στο χιόνι, την ομίχλη, τον αέρα. Οι κορυφές είναι απλά ο ενδιάμεσος σταθμός για να ξεκινήσει η μαγεία της κατάβασης.

Ποδήλατο και ορειβατικό σκι! Ποια ήταν τελικά η αληθινή πρόκληση;

Γενικά αυτό που κάναμε ήταν κάτι πολύ επίπονο και κουραστικό το οποίο ήθελε αρκετή προπόνηση και προετοιμασία, κυρίως λόγω του μεγάλου φορτίου που έπρεπε να κουβαλάμε (το ποδήλατο μαζί με όλα τα πράγματα ζύγιζε 80 κιλά). Η σωματική προετοιμασία όμως δεν αρκεί. Εκείνο που πραγματικά έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι η ψυχολογική αντοχή. Θέλει αρκετή υπομονή και ανοχή στις κακουχίες. Θέλει πίστη, πώρωση, υπομονή, θέληση, ψυχραιμία και προσήλωση στον στόχο. Μόνο έτσι αγγίζεις την κορυφή.

Επόμενο big project που έχετε στο μυαλό;

Αντρέας: Αυτό ήταν απλά ένα μικρό τεστάκι του εξοπλισμού και της "φάσης" γενικότερα. Tο ονειρικό project που έχω χρόνια στο μυαλό μου, είναι Αλάσκα- Παταγονία, με το ποδήλατο, αλλά θέλει δύο χρόνια περίπου. Όπου έχει χιόνια split boarding και στα ενδιάμεσα αναρρίχηση και surf.

 Μανώλης: Δε ξέρω ακριβώς... Μπορεί Παταγονία, μπορεί προς Πακιστάν, μπορεί Άλπεις. Το σίγουρο είναι ότι το μοτίβο σκι-ποδήλατο θα υπάρχει σίγουρα. Ο προορισμός και οι επιλογές άπειρες. Είναι πάντως μια αρχή, ένα πείραμα που θέλαμε να κάνουμε. Και πέτυχε... περάσαμε άψογα και έχουμε ήδη ξεκινήσει τη προετοιμασία για το επόμενο